nigdy prześmiewczo

Nie będę szesnastowiecznym konkwistadorem, pod znakiem krzyża zdobywającym nowe ziemie, ani pewnym siebie współczesnym amerykańskim turystą w krótkich spodenkach i czapce baseballówce. Raczej bohaterką Gadjo Dilo, czy Hiroszimy... zagubioną, oczarowaną, przemienioną... romantycznie i zgubnie.
Ze śladową ilością słownictwa, ale z charakterystyczną pewnością, co do wiedzy na temat kultury odwiedzanego miejsca. Cóż- zachodnia pycha, która zaatakowała już studentów naszego środkowoeuropejskiego kraju i zbiera zadziwiająco owocne plony. Ja- Tam. Może nie stereotypowo, bo nie tylko flamenco i torreadorzy, jeszcze trochę historii Maurów, poezji Lorci, muzyki Savalla, malarstwa Zurbarana, czy Velazqueza. Jeszcze odrobina hiszpańskiego wina- marka niestety zapomniana, z czego szybka diagnoza: nie odziedziczenie koneserskiego zacięcia matki jednoosobowego rodu.

Wiedza w miarę oględna i po łebkach, ale żeby za rok czuć się w pełni świadomym hiszpańskiego dziedzictwa. Wtedy już bez „ale” i bez wątpliwości. W końcu ma się aspiracje kulturoznawcze. Nie byle jakie lektury za sobą, nie „byle” zainteresowania. Przyszłość malującą się w wielorakich kolorach, z dużym brzuszkiem literki "P". Literka "P"właściwie ubrana w barwy narodowe, bo o polskości zapominać nie wolno. Najlepiej jeszcze taka to "Przyszłość", gdzie wspomniana po wielokroć pierwsza literka, wykaligrafowana jest z małym krzyżykiem w „nóżce”, by zaspokoić wszystkie nasze chluby i dumy. Tyle Stąd. Pigułka ode mnie.

A Tam? Nieznane. Kraj, który nie uległ procesowi globalizacji na tyle, by nauka angielskiego stała się powszechnym zwyczajem. Zaścianki i progresje egzystujące po obu stronach tej samej ulicy...

Może być ciekawie, gdy polskie dumy zderzą się z hiszpańskimi honorami.

powroty

Po wielu rozjadach wróciłam w stare progi, ale jak wiadomo, wraca się po to żeby znów wyruszyć- tak przynajmniej brzmi moje, pewnie niezbyt autorskie, powiedzonko. Tak więc, jestem na razie tu, aby już za chwilę znaleźć się tam. I dlatego "Tam" założyłam właśnie bloga. Bo wiem, że wspomnienia, jeśli nie zapisane, zbiją się w jedną masę pozytywnego lub negatywnego wrażenia i już nie dadzą się ułożyć w pasmo różnorodnych przeżyć i odczuć, jakimi z początku były. Chcę zatrzymać wspomnienia, które ze swej natury skazane są na zapomnienie. Nie wiem, czy taka zuchwałość jest karana. Jeśli tak, nie wypłacę się do końca życia;)