Siedzę na tarasie mieszkania, które wynajmuje w Barcelonie. Chyba każdy poeta lub potencjalny poeta lub po prostu człowiek z poetycką duszą ma w swojej głowie obrazek siebie, zapisującego myśli na tarasie mieszkania w jakimś urokliwym miejscu. Nie mam tu widoku na morze, co wcale nie jest tragedią, bo obrazek mógłby stać się zbyt kiczowaty, a mieszkanie zbyt drogie. Jest za to cisza, przerywana od czasu do czasu nawoływaniami kaczki sąsiadów i przyjemna morska bryza. Wszystko, co potrzebne by rozkoszować się chwilą.